Over de auteur
Officieel
Kirstin Coleta Albert Vanlierde werd op 8 november 1977 geboren in Gent . Ze studeerde Germaanse Taal- en Letterkunde aan de UGent en schreef haar eindwerk over de Britse postmoderne auteur Jeanette Winterson. Ze werkt als leerkracht Nederlands en Engels in de derde graad van het TSO. Op 17 september 2005 trouwde ze met Christophe Fierens. Ze wonen in Hamme.
Naar officiële maatstaven weet je nu wie ik ben. In feite heb je niks aan die bovenstaande paragraaf – tenzij je me misschien een verjaardagskaartje wilde sturen. Laat ik dus maar een paar interessantere dingen over mezelf vertellen.
Wortels
Ik kom uit een warm gezin, dat mijn creativiteit door dik en dun steunde.
Muziek, tekenen, toneelspelen, sportieve activiteiten, alles kon. Tegelijk
had ik een geheim leven: ik verzon verhalen, altijd en overal. Al snel
ging ik die ook opschrijven. Er zijn weinig van die eerste verhaaltjes
afgewerkt. Opschrijven ging zo traag, en mijn gedachten zoveel sneller.
Of ik raakte klem en gaf het op. Nu nog steeds heeft een blanco schrift
een bijzondere aantrekkingskracht op mij. Het roept de talloze fragmenten
wakker die ik schreef met het idee ‘deze keer maak ik het helemaal
af’.
Na de ontdekking van de elektrische typmachine en de tekstverwerker (eindelijk
konden mijn vingers mijn gedachten bijhouden!) keerde ik toch terug naar
het papier. Schrijven leert mij langzamer nadenken, en dieper voelen.
En nu kunnen mijn vingers wel volgen.
Vrienden
Al ben ik nogal op mezelf, vrienden heb ik altijd gehad. Ik ben niet
het type van de losse babbel, ik hou niet van vluchtige contacten met
veel mensen die allemaal best prettig zijn. Ik kies mijn vrienden met
zorg en onderhoud de vriendschap, ook al kan het een jaar duren eer we
elkaar weer zien. De meeste van mijn vrienden zijn mensen met een creatieve
persoonlijkheid en een groot hart, al dan niet bezig in de kunstwereld
of het onderwijs. En natuurlijk mijn zus.
Maar de meest opmerkelijke en de diepste vriendschappen van mijn leven
heb ik met bomen. Soms met bomen in het algemeen, zoals in een bos waar
je een lange wandeling maakt, soms met een boom in het bijzonder. Zo staat
er in het Zwarte Woud een grote oude beuk waarvan ik heel erg hou. Als
kind ging ik elke speeltijd beschutting zoeken onder de prachtige plataan
op de speelplaats van mijn lagere school, een oude grootvader die alle
kinderen onder zijn kruin omarmt. En dan heb je de Wachter, de majestueuze
treurwilg die ons huis beschermt en liefheeft. Voor zulke bomen heb ik
een immens respect, en dat verdienen ze ook.
School
Ik hou van jonge mensen en het potentieel dat ze in zich dragen. Het
zijn net jonge bloemen die op het punt staan uit hun knop te barsten.
Ze staan open en kritisch tegenover de wereld, en ik zie ze groeien terwijl
ze nieuwe uitdagingen aangaan. Daarom geef ik ook graag les. Nieuwe dingen
aanreiken en mensen boeien vind ik ongelooflijk prettig.
Dat lesgeven is een erfelijke aandoening. Met een moeder in het kleuteronderwijs
en een grootvader-onderwijzer zit het mij letterlijk in het bloed. Als
kind legde ik dezelfde dingen vaak drie keer uit – aan dezelfde
mensen. Hun wanhoopskreet ‘Jij moet leerkracht worden, Kirstin!’
is dus uitgekomen.
Leuke dingen
Ik eet graag lekker, ik hou van een goed glas wijn, ik geniet van lange wandelingen (het liefst in vochtig-geurige herfstbossen) en van een spannend verhaal voorlezen. Maar het liefst van alles kruip ik in de zetel met een dik boek, met op de salontafel een pot verse thee en de koekjestrommel, en ben ik een paar uur in een andere wereld.
